Kończąc część numer 1 opowieści o historii lalek erotycznych obiecaliśmy czytelnikom jej kontynuację i zaczniemy od razu od ciekawostki – pomysł lalki Adolfa Hitlera nadal żyje, ponieważ zainspirował Ruth Handler (założycielkę imperium Mattel) do stworzenia pierwowzoru lalki Barbie.

A co z popularnością lalek erotycznych po pobycie wraz z żołnierzami amerykańskimi na wojnie w Azji?

Otóż część żołnierzy przywoziła lalki do domu i była z ich użytkowania całkiem zadowolona, u reszty zaś pozostało przyzwyczajenie do nowego produktu i świadomość, że seks z lalką może być satysfakcjonujący i nie jest powodem do wstydu czy żartów. Potem doszły do głosu prawa rynku (jest popyt – jest podaż) i firmy podłapały pomysł produkcji seks lalek dla sektora cywilnego – machina lalek ruszyła, a nowe technologie oraz materiały pozwoliły z czasem udoskonalić ich wygląd i atrakcyjność. Kiedy pierwsza gwiazda porno, Linda Lovelace, znana z filmu „Głębokie Gardło”, zaczęła sprzedawać na rynku „swoją” lalkę tysiące ludzi zrozumiało to, co zrozumieli wojskowi – nie warto tłumić instynktu. Początkowo nierozładowane napięcie seksualne może tylko lekko obniżać komfort życia, ale przy długim okresie abstynencji nawet osoby, które starają się wytrwać we wstrzemięźliwości z powodów religijnych czy światopoglądowych nie mogą kontrolować swojego popędu, ponieważ nie oszuka się natury i tego, że nasze życie toczy się w dużym stopniu wokół aktywności seksualnej.

W połowie 20 go wieku lalki stały się coraz bardziej popularne także w Kraju Kwitnącej Wiśni. Japończycy, obserwując wojskowe nowości pojawiające się u Amerykanów, wyposażyli nawet swoją pierwszą ekspedycję naukową na biegun południowy w erotyczną lalkę o dźwięcznej nazwie „Antarctic nr 1.” Dlaczego praktyczni Japończycy uznali, że warto doposażyć polarników akurat w te produkty? Ponieważ obawiano się negatywnego wpływu abstynencji seksualnej na zdrowie fizyczne i psychiczne załogi. Postanowiono zatem stworzyć finansowany z funduszy państwowych projekt seks lalki, stawiając na jakość i estetykę wykonania.

Należy jednak zaznaczyć, że lalki miłości były znane na świecie i w Japonii już od 17 wieku, pod nazwą Dames de Voyages lub Damas de Viajes jako towarzyszki francuskich i hiszpańskich marynarzy. Co ciekawe 400 lat temu lalki były dostępne do zabawy tylko dla wysokich rangą podróżników – czy to ze względów higienicznych, czy dla podkreślenia hierarchii na pokładzie.

 

Pozostałością zaś po częstych odwiedzinach Japonii przez holenderskich marynarzy jest termin Dutch Wives lub Datch Waifu używany w tym kraju jako potoczne określenie lalek miłości.

 

CZYTAJ: część pierwsza